Życiowo

Tata taty, tata mamy

23 stycznia 2014

Natchnienie przyszło stąd i z kalendarza. Wczoraj była Dzień Dziadka. Ja nie mam już żadnego. Niestety…bo fajnie mieć dziadka, i niestety bo….teraz zdaje sobie sprawę ilu pytań nie zadałam. Bardzo ważnych.

Tata taty kojarzy się z liczeniem do dziesięciu po niemiecku (wojnę przeżył na robotach w Austrii), kocem rozkładanym pod czereśnią i tradycyjnym goleniem. Chyba właśnie to ostatnie zapadło mi najbardziej w pamięć, bo dziadek golił się brzytwą, ostrzył ją na pasku rozciągniętym do oparcia kanapy, przed lusterkiem powieszonym przy kuchennym oknie. Jaki to był fascynujący widok! A gdy się zaciął!! Nie szukał plasterka, tylko przykładał kawałek papieru. To było coś! Dziadek z babcia mieszkali kawałek drogi od nas, bywało się tam rzadko. Może dlatego, gdy zmarł, nie przeżyłam tego bardzo mocno. A może zbyt smarkata byłam?

Tata mamy był w moim CV od zawsze. Mieszkał w tej samej miejscowości, na początku nawet w sąsiednim domu. Gdy nie chodziłam jeszcze do szkoły, rodzice idąc rano do pracy zamykali mnie w domu z talerzem kanapek i termosem herbaty. Wstawałam, jadłam śniadanie, bawiłam się, a później przychodził dziadek. Zabierał mnie do siebie i zaczynało się! Mieszkaliśmy na wsi, było gospodarstwo i siłą rzeczy, dziadek, który miał przy nim sporo pracy – “angażował” mnie w swoje zajęcia. Chodziłam z nim w pole – on kosił trawę, ja bawiłam się na kocu. Jeździliśmy wozem w pole – ja odpowiadałam, żeby nie zgubił się bat. Dzieciństwo z dziadkiem to też niezapomniane smaki: “baba z kakao” (ciasto drożdżowe zwinięte w roladę), “dziadki” (kluski z gotowanych ziemniaków przypieczone na patelni ze skwarkami) czy kanapka z domowego chleba z kminkiem, plasterkiem słoniny i kiszonym ogórkiem. Dziadek już nie żyje, zmarła też babcia. Rodzinny dom stoi pusty. Ale zawsze, gdy tam jestem i przechodzę się podwórkiem, mam wrażenie, że zaraz zobaczę dziadka na ławce przed domem.

Wszystkiego dobrego dziadku – gdziekolwiek jesteś!!

Podobne wpisy

6 komentarzy

  • Reply jol-ene 23 stycznia 2014 at 09:17

    piękne wspomnienia 🙂

  • Reply guzikowianka 23 stycznia 2014 at 09:37

    Tak, dzieciństwo miałam naprawdę bajeczne 🙂

  • Reply koczowniczk.a 23 stycznia 2014 at 14:30

    Odnośnie przedostatniego zdania Twojego wpisu przypomniały mi się pewne momenty po śmierci mojego dziadka. Dziadek odszedł prawie 5 lat temu, a ja jeszcze jakieś 3 lata temu, jadąc do babci wchodziłam do domu, gdzieś w głowie miałam widok dziadka, który podnosi się z kanapy na nasz widok, na której sobie często drzemał i gdy wchodziłam do babci, a kanapa była pusta, pojawiła mi się w głowie myśl, którą prawie wypowiedziałam: “Babcia, a gdzie dziadek?”. Sama się tej myśli wystraszyłam. Dziadek odszedł gdy miałam ponad 20 lat, jego obecność była czymś normalnym i wydawałoby się, że zawsze on będzie. I może przez to takie myśli mi się pojawiły wtedy w głowie?

  • Reply fusilla 23 stycznia 2014 at 22:52

    Wzruszył mnie ten wpis! I przywołał tyle pieknych wspomnień!

  • Reply guzikowianka 24 stycznia 2014 at 08:22

    @koczowniczk.o – pewne stany wydają się nam tak normalne, że świadomość nie “godzi” się na zmiany

  • Reply guzikowianka 24 stycznia 2014 at 08:23

    @fusilla – miło, że post się spodobał

  • Skomentuj artykuł


    The reCAPTCHA verification period has expired. Please reload the page.