zero waste – Namysłowska 3

Dla ciała less waste Wegetarianka w skórze Zdrowo

Mniej „less-waste”

20 stycznia 2020

Na blogach, w postach na FB czy Instagramowych wpisach coraz częściej widzę wyliczanki, o tym jak ich autorzy są „less-waste” albo wręcz „zero-waste”. Chwalą się, że zrezygnowali z kawy na wynos w papierowym kubku, papieru śniadaniowego, a do pracy dojeżdżają rowerem niezależnie od pory roku. Przyznam, że bardzo się cieszę, że ludzkość wzięła sobie w końcu do serca problem nadmiaru/śmieci/plastiku itp. Sama jestem wyznawcą tej religii. Mam termiczny kubek, lunch-box i książki w wersji elektronicznej. Jednak oglądając czy czytając wspomniane już wpisy miewałam wyrzuty sumienia, że cały czas robię za mało. W końcu jednak mi przeszło. Stwierdziłam, że nie dam się zwariować. I dzisiaj będzie o tych moich śmieciowo-plastikowych grzechach

Kosmetycznie

Na pierwszy ogień pójdą płatki kosmetyczne do demakijażu. Nie potrafię się zdobyć na cięcie koszulek na strzępy i przemywania tymi resztkami twarzy, a później ich pranie. Wiem ile „kosztuje” produkcja płatków i z czym się wiąże, podobnie jak ich los po zużyciu. Dlatego staram się wybierać te najbardziej ekologiczne. Nie wymienię ich jednak na te wielokrotnego użytku, które de facto i tak muszę uprać.

W kosmetykę wpisuje się też symbol walki o czystość oceanów czyli patyczek do czyszczenia uszu. Wbrew otoczeniu i prasowej nagonce cały czas je mam. Już nie te plastikowe w przezroczystym pudełku ale biodegradowalne w tekturowym opakowaniu. Ale mam. Bo nie wyobrażam sobie wykonywania pewnych zabiegów higienicznych bez ich użycia. Tak, wiem, że są specjalne spreje do czyszczenia uszu – mam takowy. Niezależni od tego – patyczki zostają.

Zakupy w plastiku

Kupuję w plastiku. Gdy tak zdecyduję. Na zakupy spożywcze chodzę z koszykiem, w którym mam woreczki na owoce (uszyte przez mamę ze starych firanek) i takie same na pieczywo (też maminego autorstwa, z lnianych obrusów). Wybieram produkty sypkie w papierowych torebkach, kukurydzę czy groszek w słoikach zamiast w puszkach. Ale jeśli cena gruszek luzem jest dwukrotnie wyższa od tych w plastikowej siatce, biorę te drugie. Zamiast zwykłego proszku do prania w 5 kg kartonie kupuję płyn Frosch w plastikowym worku, który (worek) będzie się dłużej rozkładał ale wiem, że woda po praniu nie jest radioaktywna.

Komunikacja

Jeżdżę do pracy samochodem. Mam możliwość skorzystania z komunikacji publicznej, tyle że taka podróż trwa 3 razy dłużej. Tę drugą opcję wybieram, gdy wiem, że nie mam czasowych ograniczeń i planuję ogarnięcie kilku punktów w Berlinie, gdzie ani nie chcę truć spalinami tysięcy rowerzystów ani szukać godzinami miejsca parkingowego.

Na długich trasach (np. do Krakowa) raczej latam niż jeżdżę. Bo jest szybciej i taniej. Oszczędzam. A to, co zaoszczędzę wykorzystuję na walkę z smogiem i plastikiem.

Nie jestem idealna i nigdy nie będę. Pewnie popełniam jeszcze steki innych „less-waste” błędów ale nie będę popadać w obłęd i biczować się z tego powodu. Nic kosztem własnego „ja” ani tym bardziej pod publikę

6 komentarzy

Dla ciała Zdrowo Zjedz i wypij Życiowo

Weganka w butach ze skóry

13 sierpnia 2018

Przyjęło się, że jeśli weganin/wegetarianin, to od razu wojujący ekolog w lnianych koszulach, wyznający buddyzm, stosujący się do zasad zero-waste i praktykujący jogę. Wystarczy, że powiesz: „Nie jem mięsa” i od razu trafiasz do odpowiedniej szufladki. Nikt nie pyta, dlaczego, po co i z kim. To oczywiste, że nie jesz, bo mając naście lat przeszedłeś okres buntu wobec całego świata, chciałeś jakoś zaakcentować swoją inność i zbuntowałeś się przeciwko niehumanitarnemu traktowaniu zwierząt. I tak już Ci zostało. Koniec. Kropka. Dalszej dyskusji brak.

A ja jednak podyskutuję bazując na własnym przykładzie. Wychowałam się na wsi, gdzie od początku było wiadomo, że jajko znosi kura, krowę trzeba doić żeby było mleko – docelowo masło i sery, koń to zwierzę głównie pociągowe, a los świń też jest przesądzony. I pomimo tej całej celowości nigdy nie widziałam, żeby zwierzęta z gospodarstwa moich dziadków nie były szanowne. Zawsze nakarmione, zadbane, oporządzone. Ba, w Wigilię Bożego Narodzenia dostawały kawałek opłatka, bo babcia zawsze powtarzała, że to też boże stworzenia. Była w tym wszystkim jakaś równowaga. A ja w tę równowagę się wpisywałam. I tak długo jak mieszkałam w domu, jadłam mięso, sery, jajka i truskawki ze śmietaną. A później przestałam. Nie dlatego, że nagle dorosłam, przejrzałam na oczy i zobaczyłam w tych zwierzętach istoty o równych sobie prawach, które ktoś beznamiętnie morduje i nakłada sobie na talerz. Dorosłam i zobaczyłam, że to, co w siebie pakuję w ramach odżywiania (czytaj: mięso), to niekoniecznie produkt, którego mój organizm potrzebuje.

Autorka (w bieli), w czasach wczesnej młodości, gdy namiętnie konsumowała produkty odzwierzęce – głównie mleko.

Jestem egoistką, jeśli chodzi o mój organizm. Mam świadomość, że jeśli chcę by moje ciało posłużyło mi przez kolejne lata, muszę o nie dbać. Nie tylko zewnętrznie ale i wewnętrznie. A zajadanie się stekami, kurczakiem i szaszłykami z grilla na pewno mu nie służy. Lepiej dla niego, a tym samym dla mnie, zjeść sałatkę, strączki czy miskę owoców. Bo mój organizm woli właśnie to. A skoro woli, to tym go karmię. I dlatego nie jem mięsa.

Ale wiem też, że mój organizm nie lubi kontaktu z tworzywami sztucznymi. Nie znosi zapachu kleju używanego do produkcji szmacianych balerin za 30 PLN w Chinach. Nie przepada, gdy ociera go torebka czy plecak z syntetyku czy ciężko mu oddychać, gdy zgrzeje się zimą w „plastikowej” kurtce. Dlatego ubieram go w skórzane buty, które noszę po 5-6 lat. Korzystam ze skórzanej torebki, której paski nie ocierają mi skóry. A zimą zakładam wełniany płaszcz czy sweter z kaszmiru i skórzaną kurtkę, żeby ciało się nie grzało i swobodnie oddychało.

A ja sama też lubię swobodnie oddychać czystym powietrzem. Nie tym zanieczyszczonym substancjami powstałymi z utylizacji torebek z ekoskóry czy przy produkcji kultowych „mellisek” (tutaj jeszcze warto pamiętać o wycince lasów pod plantacje kauczuku).

I przy tym całym moim egoizmie wierzę, że nie jedząc mięsa w jakimś minimalnym stopniu wpływam na ograniczenie jego produkcji.

Gdyby blog był bardziej popularny, z pewnością pod tym wpisem doświadczyłaby fali hejtu, ze strony „prawdziwych wegetarian”. Mam jednak ten luksus jakim jest mała popularność Namysłowskiej, a co za tym idzie – inteligentni czytelnicy. Zatem – czekam na konstruktywne opinie 😉

20 komentarzy

arabskie klimaty Dla ciała Zdrowo

Naturalnie z włosem czyli depilacja pastą cukrową

6 sierpnia 2018

W odpowiedzi na zainteresowanie czytelników zrobiłam update mojego tekstu o pielęgnacji ciała tradycyjnymi metodami. Dzisiaj idę za ciosem i będzie o depilacji pastą cukrową. Z kilku powodów. Przede wszystkim dlatego, że ta metoda jest nadal mało popularna i ciężko znaleźć salon, który by się w niej specjalizował. Jest to jeden z niewielu zupełnie naturalnych i bardzo „zero-waste” sposobów na usunięcie zbędnego owłosienie. I jeszcze jeden powód – egoistyczny – pochwalę się, bo sama trafiłam na idealnie słodki salon, o którym chciałabym Wam opowiedzieć ale o tym później. Na początek sięgnijmy do korzenie.

Nadmierne owłosienie zaprzątało głowy pań (i panów!) już w starożytności. Archeolodzy znaleźli dowody na to, że już Egipcjanie z epoki faraonów depilowali całe ciało (również głowę) wykorzystując do tego krem złożony z wody, cukru, cytryny, oliwy oraz miodu. Mieszkańcy Hellady postawili na tradycyjne golenie z wykorzystaniem ostrych muszelek i kamyków. Dla jednych i drugich ważne był efekt czyli ciało czyste fizycznie i duchowo. Depilacja była swego rodzaju rytuałem oczyszczenia. Nieco inny stosunek do czystości w wymiarze cielesnym mieli nasi przodkowie z epoki średniowiecza… No cóż…Nowe czasy, nowe mody. Nie poddali się tym trendom jednak nigdy muzułmanie szczególnie z Bliskiego Wschodu, dla których depilacja była czynnością naturalną, jedną z zasad zgodnych z religijnym życiem. Zapis na ten temat znajdziemy również w Koranie:

„Zostało dla nas ustalone, że przycinanie wąsów, obcinanie paznokci, usuwanie włosów spod pach, golenie włosów łonowych, nie powinno być zaniedbywane dłużej, niż czterdzieści nocy” (cytat ze źródła)

Zapis, do którego stosowali się wyznawcy islamu, okazał się przydatny również dla innowierców. Co więcej, nieświadomie stosują się do niego nawet osoby niewiele mające wspólnego z religią. Depilacja to zabieg powszechny jak wizyta u fryzjera czy manicure. Golimy, depilujemy, wyrywamy, traktujemy laserem. Metod jest wiele. Dla mnie najciekawsze jest to, że ta jedna z najstarszych i najbardziej naturalna, wciąż jest tak mało popularna. Naprawdę ciężko znaleść dobry salon, który specjalizuje się w „cukrowaniu”. Zgadza się, w kilku kosmetycznych „sieciówkach” depilacja pastą cukrową jest dostępna. Niestety, często traktowana jako dodatek przegrywający w przedbiegach z woskiem czy laserem.

Ja miałam szczęście. Trafiłam na salon, który specjalizuje się tylko w depilacji pastą cukrową. Dziewczyny nie robią nic innego poza słodzeniem klientom. To ELLA Sudio Depilacji Cukrem. Sama odwiedziłam oddział w Szczecinie ale ELLA słodzi też w Poznaniu i Warszawie (czekam na Wrocław i Berlin ;). Przyznam szczerze, że wybrałam się z pewną obawą. Nie przekonywała mnie informacja, że studio działa bez wcześniejszego umawiania klientów. Obawiałam się, że będę musiała czekać. Nic z tych rzeczy. Zostałam obsłużona od razu. Pani w recepcji poinformowały, że nawet w godzinach szczytu oczekiwanie trwa maksymalnie 30 minut. Jeśli chodzi o sam zabieg – tutaj pełen profesjonalizm. Jestem bardzo marudnym i wymagającym klientem i ciężko mnie zadowolić. ELLi się udało. Nie mam żadnych zastrzeżeń. Dlatego między innymi powstał ten wpis.

Rozczarowanych, którzy spodziewali się szczegółów na temat samego zabiegu zapraszam na stronę internetową studia i profil na FB czy Instagramie, gdzie wychodząc naprzeciw ciekawości klienta, ELLA udziela odpowiedzi na wszystkie pytania. Nawet te, które mnie samej nie przyszły do głowy. Tak że dziewczyny i chłopaki – słodzimy! Bo to przede wszystkim naturalne.

Powyższy post nie jest artykułem sponsorowanym. Nie otrzymałam za niego wynagrodzenia, nie jest to barter. Powstał ponieważ uważam, że fajne rzeczy trzeba promować. ELLA użyczyła tylko zdjęć do jego potrzeb.

4 komentarze

Filozoficznie Życiowo

Głupiejemy czyli w pogoni za modą

3 lipca 2018

Dzisiaj znów na bazie mojego ulubionego FB i dyskusji w grupach, które tam obserwuję.

Pierwsza grupa gromadzi zwolenników nurtu „Zero Waste” czyli maksymalnego ograniczenia wytwarzania odpadów. Tych grup na portalu jest mnóstwo. Osoby aktywne na tym konkretnym forum, zaznaczają, że wszystko jest „bez spiny”. Czyli mamy troskę o ograniczanie produkcji śmieci ale nie kosztem innych obszarów. Bo o to, jak już kiedyś pisałam, nie jest trudno. Ta grupa i prowadzone w niej dyskusje wydają mi się zdecydowanie bardziej racjonalne. Chociaż…trafiłam na pytanie osoby, która zakupiła większą ilość szklanych pojemników (teraz wypada wszystko trzymać w szkle) i już po fakcie dopytuje, co w nich trzymać….. Zaczęłam się zastanawiać, czy dobrze zrozumiałam tok działania piszącej. Zazwyczaj kupujemy coś, czego nam brakuje i gdy to już mamy, zaczyna ono spełniać swoją rolę. Tutaj jednak było inaczej – najpierw zakup pojemników, a później szukanie dla nich zastosowania. Moje wątpliwości (dołączyłam do dyskusji z pytaniem, jaka logika) rozwiała inna uczestniczka, pisząc (ironicznie): „Bo promocja była”. Obawiam się jednak, że nie o promocję chodzi. Może o modę na szklane pojemniki? Na to, że teraz nie wypada przechowywać w plastikowych?…

Druga grupa to czytający. Wbrew statystykom grzmiącym, że czytelnictwo u Polsce zamiera, książka odchodzi do lamusa, a słowo pisane wypiera obrazek, grupa stosunkowo liczna. Szczególnie, że członkowie nie dyskutują o całości literatury ale tylko o jednej gałęzi – o kryminałach. Grupa dla mnie wprost stworzona. Kocham kryminały. Zaczytuję się nimi i…powoli zaczyna mi brakować inspiracji. Mam już za sobą klasykę w postaci Chandlera i Christie. Skandynawskie kryminały też przerobiłam. Polskie.. Amerykańskie… Stwierdziłam, że w grupie ratunek. Na pewno polecą coś nowego/dobrego/wartościowego…perełkę. I polecili…Mroza, Puzyńską, Chmielarza, Mroza, Puzyńską, Chmielarza… Niby rynek książki kryminalnej bogaty, a tutaj nazwiska wciąż te sam. Żeby nie było – lubię i przeczytałam Puzyńską, spróbowałam Mroza, a ostatnio Chmielarza. Znam, wiem jak to smakuje. I chyba wszyscy to wiedzą. Nie ukrywajmy, to autorzy „na topie”. Dzisiaj się ich czyta. Wszyscy ich czytają. Oni są modni…

I jeszcze jedna grupa (w tej wytrzymałam najdłużej). Pamiętacie lata 80-te i kolorowy telewizor wielkości szafki, na którym stała paprotka? A może stare dworce PKS, gdzie królowały fikusy i inne zielone giganty, którym to upiorne otoczenie nie przeszkadzało? Ja też pamietam. Ale to było dawno. To był ten straszny peerel. A teraz jest nowe, lepsze, ładniejsze. I rośliny powoli wracają do mieszkań. Idealnie uzupełniają minimalistyczne wnętrza. Sama mam na ich punkcie bzika. Winna jest temu ona ale to już inna historia. Ale wracając do sedna. Tak, mam 24 doniczki. Bananowca, bluszcz, araukarię, fikusa dębolistnego, fikusa benjamina, palmę daktylową i jeszcze wiele innych. Przyznaję mam też monsterę, ceropegię i filodendrona pnącego. Bo uwielbiam zielone. I lubię rośliny z klasy obrazkowatych. I będę je lubić nawet, gdy przestaną być modne. A może jeszcze jeszcze bardziej je wtedy polubię. Niezależnie od tej mody…

0 Komentarzy

Bez kategorii Dla ciała Filozoficznie Zdrowo Zjedz i wypij

Mini, zero, wege,eko czyli o popadaniu w skrajności

4 czerwca 2018

Na początek rozwinięcie tytułu – chodzi oczywiście o minimalizm, zero-waste, wegatarianizm i ekologia. Dla mnie to pojęcia (trendy?) same w sobie oznaczajace jakąś skrajość. Myślałam, że tak jest u większości. Przekonuje się jednak, że niekoniecznie. I o tym właśnie dzisiejszy tekst, który ma trzy źródła: post Venili, spostrzeżenia koleżanki i moja własne dedukcja.

Zacznijmy od wspomnianego postu, który ukazał się całkiem niedawno na blogu Venili Kostis. Autorka poruszyła bardzo ciekawy temat – napisała o minusach minimalizmu. I to, wg mnie bardzo nietypowych. Czy raczej takich, nad którymi nigdy się nie zastanawiałam, a jednak mnie dotyczą. Przede wszystkim wspomniane przez Venilę „urządzanie innym życia”. Na czym polega? Przyjeżdżasz w odwiedziny do rodziców/kuzynki/znajomych, wchodzisz do garderoby mamy/kuzynki/koleżanki i widzisz całe stery ubrań, kartony butów i półki wyładowane apaszkami, torebkami i innymi akcesoriami. Aż Cię kusi żeby to „ogarnąć”, przegospodarować. No zwyczajnie pozbyć się 90%. I już masz to na końcu języka ale widzisz, że mama/kuzynka/koleżanka dobrze się z tym czuje. Świetnie odnajduje się w swoim królestwie. Praktycznie nie ma rzeczy, która leżałaby odłogiem. I pewnie czułaby się zdecydowanie gorzej, mając tak jak Ty 3 pary dżinsów, 2 torebki i 3 pary butów na lato. Ona wie i rozumie, że da się żyć tak jak Ty żyjesz. Zaakceptuj to, że ona żyje inaczej i odpuść. Sobie i jej. Nie popadaj w skrajność minimalizowania.

Przyjaciółka, przerażona ilością wytwarzanych śmieci zainteresowała się popularnym ostatnio zjawiskiem „zero-waste”. Od lat segreguje śmieci, na zakupy chodzi z tekstylną torbą, nie bierze w sklepie jednorazówek. Chciałaby jednak czegoś więcej i zaczęła szukać w internetach. I tak trafiła do jednej z grup na fb, poświęconych właśnie życiu „zero-waste”. Tak jak przewidywała, znalazła tam sporo rad, odnośnie bardziej bezśmieciowego życia. Członkowie grupy dzielą się swoimi doświadczeniami, ci początkujący, szukają rady. Jest ok. Do momentu, gdy nie zaczyna się bezśmieciowa ortodoksja. Jedne z dyskutantów pisze, że umył samochód z ptasich odchodów używając wielorazowego ręcznika i tradycyjnej gąbki. Po operacji wszystko przyniósł do domu i wyprał w 95 stopniach. Ma jednak wątpliwości, czy to wystarczające środki ostrożności i czy aby nie powtórzyć czynności. Powiedzmy, że wątpliwości uzasadnione. Ale już koncepcja powtórnego prania czy – jak radzą inni: „Ja bym wyszorowała bęben prali sodą i puściła pusty przebieg z dużą ilością octu”, trochę wątpliwa. Ja rozumiem, że porządki z wykorzystaniem „środków” wielokrotnego użyciu. Że troka o zdrowie i higienę. Ale jest też ekologia i troska o środowisko. O zużycie i marnotrawienie wody. O zużycie energii, która w PL niestety nie pochodzi jeszcze w większości ze źródeł odnawianych. O wykorzystane do mycia samochodu i prania detergenty, które wnikają w glebę. Nie popadaj w skrajność bezśmieciowego życia kosztem środowiska naturalnego.

Najpierw zaczęłam mimowolnie ograniczać szafę ze zbędnych ubrań. Później przyszła kolej na papierowe książki i całą resztę „stojaków” i „kurzozbieraczy”. To nie było planowane. Jakoś tak samo z siebie wychodziło. Później przyszła – też jakoś tak naturalnie kolej na „zero-waste”; przy czym zmain poznałam nazwę i polecane metody, już sama przeszłam w praktykę. W tak zwanym między czasie pojawił się wegetarianizm. W moim przypadku ten sposób żywienia ma podłoże egoistyczne. Oczywiście los zwierząt, niehumanitarne ich traktowanie i sposoby „produkcji” są dla mnie bardzo ważne i jestem temu zdecydowanie przeciwna. Jednak równie ważne jest dla mnie moje własne ciało i to, czym go karmię i jak traktuję. Dlatego staram się go dobrze i zdrowo odżywiać i nie nadwyrężać trawieniem steków i filetów z antybiotykowego kurczaka. Dostarczam mu warzywa i owoce, karmię kaszami i ziarnami. Jem zdrowo. Ale bez szaleństwa. Nie jadłam nigdy chia, bo równie dobre jest siemię lniane. Nie krytykuję mięsożerców, bo uważam, że podobnie jak ja, mają swój własny pomysł na żywienie. Nie rezygnuję z wyjścia z przyjaciółmi pomimo, że to kolacja w stek-house; idę i zamawiam sałatkę podobniejak oni ciesząc się jedzeniem. Nie popadam w skrajność. I żyję.

A jak Wy żyjecie? Odnajdujecie równowagę między mini, zero, wege i eko? A może wszystko przychodzi Wam zupełnie naturalnie. Jestem bardzo ciekawa Waszych doświadczeń.

2 komentarze

Książkowo Obyczajowe Życiowo

„Życie zero waste. Żyj bez śmieci i żyj lepiej” Katarzyna Wągrowska

19 października 2017

Recenzja poradnika o życiu bez śmieci pojawiła się już na wszystkich najpopularniejszych bloga. Nie będę gorsza. Przeczytałam i napiszę Wam, co o niej myślę, czego nowego się dowiedziałam i jak ją oceniam. Tym bardziej, że „zero waste” nieodzownie łączy się z bliski mi minimalizmem.

Zacznijmy może od tego, że jest dostępna w wersji elektronicznej, za co jestem autorce bardzo wdzięczna. W ramach ograniczania dobytku staram się czytać, a co za tym idzie kupować książki czy gazety w wersji elektronicznej. Niestety, nie zawsze jest to możliwe. Nadal zdarzają się pozycje dostępne tylko w druku. Tym samym mamy już pierwszy plus – za opakowanie. A co w środku?

W środku też bardzo dobrze. Przede wszystkim po polsku. Wielką zaletą poradnika jest to, że „akcja” toczy się na rodzimym podwórku, a autorka zderza się z rzeczywistością, z którą Kowalska kopie się na co dzień. Czyli setki plastikowych butelek, jednorazowe reklamówki czy papier toaletowy pakowany w folię. To ważne o tyle, że filozofia „zero waste” nie jest nowością. Stało się o niej głośno już kila lat temu, gdy Amerykanka (urodzona we Francji) Bea Johnson przerażona ilością śmieci, postanowiła przeprowadzić wraz z rodziną eksperyment polegający na ograniczaniu produkowanych śmieci. Rodzina bardzo się dobrze się spisała produkując w ciągu 12 miesięcy litrowy słoik śmieci, a sama pomysłodawczyni eksperymentu napisała na ten temat książką. Poradnik jej autorstwa (podobnie) jak prowadzony przez nią blog, są bardzo wartościowe, kompetentne i pomocne ale bardziej dla kogoś żyjącego w amerykańskich realiach. Wiele rozwiązań ciężko wprowadzić nad Wisłą. W przeciwieństwie do tych proponowanych przez Katarzynę Wągrowską.

Poza tym, że pomysły i rady zawarte w poradniku zadają się do zastosowania tu i teraz, nie są kosztowne. Nie wymagają wielkich nakładów środków, a jeśli już konieczny jest wydatek (np. zakup lunchboxa, kompostownika czy lnianych woreczków), to sytuacja jednorazowa i „zarabiająca” w przyszłości. Zakup każdego z elementów ułatwiających bezśmieciowe życie autorka uzasadnia zestawieniem kosztów (tak jest np. w przypadku kubeczka menstruacyjnego czy wielorazowych podpasek). Trzeba przyznać – jest przekonująca.

Bardzo podoba mi się, że poradnik blogerki, to nie tylko zestaw nakazów i zakazów ale też dokładne instrukcje czy wręcz przepisy kulinarne. Naprawdę trudno znaleźć kontrargument na przedstawiane przez autorkę stwierdzenia. Co ważne, każdy z przedstawianych w książce problemów śmieciowych poparty jest danymi, liczbami i słupkami. To daje do myślenia. Podobnie jest wiele przytaczanych w poradniku faktów z pogranicza biologii, fizyki czy chemii.

Co ważne, autorka rozprawia się ze śmieciami wszelkiej maści. Nie ogranicza się do foliowych jednorazówek i marnowania jedzenia. W kolejnych rozdziałach rozpracowuje każdy aspekt życia. Wchodzi do kuchni, idzie na zakupy, sprząta i zagląda do kosmetyczki. I wszędzie znajduje śmieci, które można ograniczyć. Swoje doświadczenia w tym zakresie wzbogaca wywiadami z osobami, które mają podobne do jej doświadczenia.

Co ja na to? Jestem na tak. Nawet bardzo. Wydawało mi się, że żyję ekologicznie – segreguję śmieci, piję kranówę filtrowaną w dzbanku i nie biorę jednorazówek, a na zakupy chodzę z własną torbą. Okazuje się, że można więcej – kupić czekoladę w papierku, a nie w folii; ogórka takiego „luzem” , a nie foliowanego, a obierki z warzyw wrzucić na kompost, nie do odpadów zmieszanych. Oczywiście nie wszystkie porady autorki do mnie przemawiają. Raczej nie zabiorę się do produkcji kosmetyków, nie będę prała w orzechach ani nosiła ze sobą do restauracji metalowej słomki do picia. Nie dlatego, że nie widzę sensu. Zwyczajnie tego nie czuję. Myślę jednak, że jeśli statystyczna Kowalska wcieli w życie chociaż 1/3 porad autorki śmieci będzie mniej.

A jak u Was ze śmieciami? Macie już tego pozytywnego bzika czy zachowujecie zdroworozsądkową równowagę? A może macie jakieś swoje patenty na „zero waste”? Podzielcie się – chętnie poczytam.

1 Komentarz