samodzielność

Przed kilkoma tygodniami pisałam o decyzjach, które podjęłam w związku ze swoim życiem zawodowym, a siłą rzeczy też prywatnym. Dojrzałam do swego rodzaju “samodzielności” zawodowej. Tak mi się przynajmniej wydawało. Teraz, z perspektywy kilku tygodni już wiem, że zupełne odcięcie pępowiny jest bardzo trudne. Podziwiam osoby takie jak Life Managerka, Joanna Glogaza czy Gosia Zimniak, które zdecydowały się, na rezygnację z etatu i prowadzeni własnej działalności. Wydawało mi się, że jestem już na to gotowa, że mogę zacząć i sobie poradzę. Rzeczywistość pokazała, że jest jednak inaczej. I nie chodzi o zlecenia, brak klientów czy opcji rozwoju. Moje wewnętrzne “polskie” JA cały czas się buntuje siejąc czarnowidztwo – “nie uda się”, “nie nadajesz się”, “nie poradzisz sobie”, “z tego nie da się żyć”; sieje zamęt i niestety – zwycięża. Pępowina nie została jeszcze całkowicie odcięta. Ale jest progress – nie ma już pracy na etacie, po 12 godzin na dobę, z parciem na karierę i wysokie obcasy i brakiem wolnych weekendów. Owszem, jest etat ale tylko taki “na przeżycie” – na 8 godzin dziennie, od poniedziałku do piątku, pozwalający na zostawienie obowiązków zawodowych za drzwiami biura. Ale dający poczucie stabilności finansowej, a przede wszystkim czas na rozwój – wewnętrzny ale też rozwijanie pasji, które z czasem stanie się sposobem na życie. Bo wiem, że z czasem tak będzie.