Nie ukrywam, że szalenie mi imponuje. Wszystkim – wiedzą, elokwencją, znajomością języków, poczuciem humoru, a przede wszystkim sarkazmem i ironią. Mowa oczywiście o Zbigniewie Brzezińskim. Pierwszym z Polaków (bo dla mnie jest Polakiem, niezależnie od obywatelstwa), który dotarł do Białego Domu, ba – bywał w Gabinecie Owalnym. Dreszczyk przeszedł po plecach, gdy przed dwoma tygodniami pan Brzeziński komentował decyzję amerykańskiego prezydenta w sprawie Syrii. Ten 85-letni człowiek, wypowiadał się w sobie właściwy sposób: pewnie, ze swadą i całkowicie przekonany do swoich racji. Takiego też Brzezińskiego, w swojej książce przedstawia Andrzej Lubowski. Z kolejnych, chronologicznie ułożonych rozdziałów, wyłania się postać coraz starszego i bardziej doświadczonego polityka. Widzimy jego oczami kraje zza żelaznej kurtyny i politykę Stanów Zjednoczonych. Widzimy też samego Brzezińskiego – oczami jego współpracowników, wrogów, przeciwników, zwolenników i uczniów. Takie przedstawienie postaci pozwala na, w pełni obiektywną ocenę. I bohatera, i książki.
Moja ocena: 10/10