Tak nazywa się region, gdzie realizowany jest projekt. Dwieście trzydzieści kilometrów na południe od stolicy, czyli Addis Abeby. W europejskich czy innych bardziej cywilizowanych warunkach odległość do pokonania w 2-3 godziny. W Etiopii podróż zajęła w sumie jakieś sześć. Najpierw wyjazd z zakorkowanego miasta, które jak już pisałam przypomina jeden wielki plac budowy. Część trasy pokonuje się jedyną drogą biegnącą w kierunku granicy z Dżibuti (najbliższy port znajduje się właśnie tam) czyli znów korki. Później już bez korków ale za to z atrakcjami typu osioł odpoczywający na jezdni. Na koniec bezdroża, a raczej polne drogi, na których woda wyżłobiła liczne koryta, co z jazdy robi prawdziwy off-road. I tak do samego Bishangari.
Bishangari w języku oromo oznacza “zdrowa woda”. Nazwa pochodzi od źródła bijącego na terenie lasu. A ten z kolei porasta część brzegu jeziora. Jezioro nazywa się Langano (nie wiem, co znaczy w języku Oromo) ale Etiopczycy nazywają je Złotym Jeziorem. To z powodu jego barwy – woda wygląda jak brudna, a raczej czekoladowa. Rzekomo przez duże stężenie sodu. Z daleka, ale też z bliska o zachodzie słońca rzeczywiście ma złoty odcień. Langano to jedno z dwóch afrykańskich jezior, gdzie bez obawy można się kąpać. Bez obawy o zarażenie się bakterią, której nazwy nie pamiętam ale wiem, że należy się jej wystrzegać. I tak też robię podziwiając Langano z brzegu. Info ważne dla wędkarzy (ze względu na Połówka jestem przeczulona na te kwestie): w jeziorze żyje pięć gatunków ryb, między innymi tilapia; pozostałych nazw nie jestem w stanie przetłumaczyć nawet na angielski, ale na pewno nie jest to panga. Grillowana tilapia smakuje wyśmienicie.
Pobliski las i przyległe pastwiska to bogactwo raj dla ornitologa. Występuje tu wiele endemicznych gatunków ale o tym była już mowa w poprzednich wpisach.
Poza jeziorem i lasem, do którego wycieczkę już odbyłam i częściowo opisałam, Bishangari nie oferuj żadnych atrakcji. Ot, zwykła afrykańska prowincja, która szybko zaczyna nudzić… :/
Brak komentarzy