Pewnego popołudnia nastolatka stojąca przed życiowym wyborem, stwierdza: “Tato, będę Waldemarem Milewiczem”. I powiedzmy, że zostaje kimś podobnym. Jest dziennikarką, korespondentem wojennym. Relacjonuje zdarzenia w Gruzji, Tajlandii, Strefie Gazy i Afganistanie. I o tym jest książka. Bez szaleństw, bez zachwytów. Raczej pod mocno czytelnym hasłem: “Życie w PL to nie życie, problemy to nie nie problemy. Prawdziwe życie/problemy to ja ku… widziałam i tu następuje wymiana superniebezpeicznych miejsc na kuli ziemskiej”. I ciągłe podkreślanie, że Milewicz to był ktoś. Tak, zgadzam się – dla mnie to był prawie bóg. Z tym, że on był całkiem normalny, bez zadęcia.
Moja ocena: 2/10
Brak komentarzy